Milurteko berria hasi zen eta den-denak berdin jarraitzen zuen.
2000. urterako egindako aurreikuspen fantastiko haiek guztiek huts egin zuten. Ezagutzen
genuen tresnarik “futuristena” telefono mugikorra zen, zerbait bitxia hasieran, baina
ezinbestekoa eta nahiko gogaikarria gero.
Ez ginen espaziontzietan ibiltzen, ez zegoen inondik ere auto hegalaririk, eta ezin ginen
telegarraiatu, komikietan ikusia genuen bezala. Etorkizunak iragana antzera jarraitzen zuen:
lanpetuta eta logureaz.
Ez zen gertatu, ezta inondik ere, ordenagailu guztiak kolapsatuko zituen 2000-efectuaren
mehatxu inozo hura. Izan ere, milurteko berria “Fake News” erraldoi batekin hasten zen,
iristear zeuden garaietako adierazgarri ezinobea.
Niretzat aldaketa askoko garaiak ziren haiek. 2001ean nire bigarren alaba jaio zen eta ni
telebista-ekoiztetxe batean lan egiten nuen gidoilari gisa eta zenbait programak zuzentzen.
Irrikitan nengoen ZARAMA taldean bizitako gorabeherak idazteko. Liburu bat osatzea nuen
ametsa.,baina nola demontre lortuko nuen?. Telebistarako lanean ez zegoen inongo
ordutegirik , goizeko bederatzietan hasi eta gaueko hamaiketan bukatu ninteke ia egunero eta
etxean ez ziren, hain zuzen, egun lasaiak, neska txikiekin beharrean gora eta behera, behar
goxoak neurri handi batean, baina etengabeko beharrak azkenean.
Egunen batean liburu hori idazteko astia izatea nuen amets. Neure burua irudikatzen nuen
hiriko eraikin bateko gela batean, Bilboko erdigunean. Bai, ez galdetu zergatik. Ez nuen
pentsatzen urrutiko txabola batean, txakur bat ondoan eta landetako bidezidorretatk paseo
luzeak egiten, beste idazleek desiratzen duten legez. Neure burua bakardadean idazten ikusten
nuen, leihotik autoak pasatzen ikusiko nituen bitartean.
Eta miraria gertatu zen, patuaren oparia izango bailitzan. Zuzentzen nuen programa K2000ko
estudioetan grabatzen zen, Galdakaon, Bilboko kanpoaldean. Priektu horrekin amaitu ondoren
ekoiztetxearen bulegoetara itzuli nintzen, Bilbo erdialdera, eta han bulego bat neukan zain. Nire
lan-bizitza osoan halako zerbait gertatzen zen aldi bakarra zen hura eta oso denbora gutxi iraun
zuen. Patua nire alde?
Hilabeteko epean beste programa batean sartu eta erritmo bizia berreskuratu beharko nuen,
baina bitartean, alfer eta bakarti ikusi nuen neure burua, pisu baten barruan zegoen bulego
batean, Bilboko erdigunean. Liburu horren egitura nire buruan bor-bor zegoen. Tekleatu
besterik ez nuen egin behar. Eta hala egin nuen. 2001eko abendu hartan, saltoki handi batzuen
Gabonetako soinuak eta punkie arlote baten txirula narritagarria iristen ziren kaletik,
"perroflauta" terminoa zabaldu baino lehen.
Ez nuen biografia bat egin nahi. Istorio bat kontatu nahi nuen.
Billie Wilderrek zioen gidoi on batek ikuslea harrituz eta jakin-minez utziz hasi behar duela.
Horixe bera egin nahi nuen nik. Istorioa eszena basati batekin hastea ondorengo pasadizoen
interesa sortuz. Beraz, Eibarko emanaldi basati hura gogoratu nuen, non ia akabatzen
gaituzten. Horixe izango zen hasiera, bai jauna. Gainerakoa maldan behera etorri zen.
Argitaratzeko orduan ez zen batere erraza izan Loreak Zaraman-erako bidea. Argitaletxe bakar
batek ere ez zuen interesik agertzen (gehienak ez ziren erantzuten saiatu ere egin), eta,
azkenean, doan eskegi nuen sarean, nire lagun Niko Vazquezen eskaintzari esker.
Hilabete batzuk geroago, Zirkus, Illargi-Discos Suicidas argitaletxearen atalan argitaratu zuen
paperezko formatoan, diseinu grafiko bikainarekin, nire lagun (eta Zaramaren lankide) Alfonso
Herreroren eskutik.
Harrezkero, liburuak berri onak besterik ez dizkit eman: hainbat berrargitalpen (horietako bat
Argentinan) eta kritika on ugari lortu ditu.
Azken albiste ona, hain zuzen ere, berrargitalpen berri hau da, “Liburuak” argitaletxearen
eskutik. Horrekin, euskarazko katalogoa inauguratzen da.
Loreak Zaraman, berriz, pasio partekatu baten istorioa da, egia bihurtutako amets batena,
denbora eta leku batena. Bihotzez eta zintzotasunez idatzia.
On egin diezazula.
